Emoties zijn rare dingen
Bij ons in het Westen althans. We gaan er het liefst gedoseerd mee om. Is je moeder doodgegaan dan past een stille traan bij de begrafenis. Beheerst verdriet, geen strak gezicht - want dat is te kil - maar ook zeker geen hysterische taferelen. Emoties van BN-ers vinden we wel weer mooi. De tranen van Màxima bij haar huwelijk, de zucht-vol-verdriet van Beatrix, de angst in de ogen van een politicus die belaagd wordt, voor de TV smullen we ervan.
Zolang het maar op afstand blijft.
Ook over emotionele sporters hebben we als zelfbenoemde vakjury een oordeel; ze moeten wel in het plaatje van toelaatbaarheid passen.