Inspiratie

 Wat niet-oordelen jou brengt

Te water ... en dan?

All the world's a stage ...

Over de kunst van goed luisteren..

Geef jij je dromen de ruimte?

Help, wie ben ik eigenlijk nog?

Hoe een moeder haar "niet perfecte" kind volledig accepteert en wat wij daarvan kunnen leren.

Schatgraven in je ziel

Over een magische plek waar leegte zich vult met kracht.

Met veel plezier heb ik in de afgelopen weken Becoming, de autobiografie van Michelle Obama, gelezen.

Laatst hoorde ik het schokkende bericht dat steeds meer mensen uit de file ontsnappen door met 100 km grijnzend over de vluchtstrook te scheuren of zelfs als spookrijder op de andere rijbaan om de tegenliggers te slalommen. 

Dat heerlijke gevoel dat je op sommige dagen ervaart, als alles meezit. Fluitend en moeiteloos wervel je door de dagen met een brok energie waar je u tegen zegt. Je ervaart de “flow”  waar Jan Bommerez zo beeldend over kan schrijven. 

In de weken voor mijn verjaardag komt de onvermijdelijke vraag om suggesties voor een cadeau. Waarop bij mij, net zoals bij zoveel leeftijdgenoten, na wanhopig nadenken de al even wanhopige wetenschap volgt “ik heb alles al”.

Het valt niet mee om in onze overvolle maatschappij echt tijd met jezelf door te brengen. Te luisteren naar je eigen stem door de kakofonie van muziek, geluiden, gesprekken, auto's en vliegtuigen heen. Het is iets wat velen van ons niet eens missen, gewend als we zijn aan afleiding op elk moment van de dag. Toch is het heel fijn om jezelf die ruimte te gunnen.

Het klinkt paradoxaal maar van rust wordt de 21eeuwse mens onrustig. We snakken in ons drukke leven soms naar rust en stilte maar we kunnen er ons toch moeilijk aan overgeven.

Verveling lijkt de grootste angst van de 21e eeuw te zijn. Mensen die zweren bij meditatie en stilte weten dat je even door zo’n prikkelloze periode moet heen bijten. “Alsof je moet afkicken van een hardnekkige verslaving”. Eenmaal gewend aan de rust blijken er verrassende neveneffecten. Neurologen legden proefpersonen in de MRI scanner en zagen dat een brein dat niets te doen heeft overschakelt op dagdromen en introspectie. Er is geen inspanning nodig waardoor je concentratie vermogen zich kan herstellen. Je concentratie werkt als een spier die overbelast kan raken en dus af en toe rust nodig heeft. 

Januari, de maand van brrr en weerzin. De feestdagen weer voorbij (en nee, ik geloof de mensen niet die monter roepen dat het heerlijk is om weer in het 'gewone ritme' te zitten), loerende griep, veel te lange en drukke nieuwjaarsrecepties, gure dagen zonder zonlicht en het ergste van al: de goede voornemens die zo zelden worden waargemaakt. 

Mijn hele leven lang maak ik al geen goede voornemens. Ik ben meer van de reflectie. Maar toch, voor de blijmoedigen onder ons die wel graag iets willen veranderen in 2018: waarom maak je niet één goed voornemen en voer je dat uit?

We hebben afgesproken in een gezellig café. Tien jaar na haar afstudeer stage bij mijn toenmalige werkgever Shell zitten we tegenover elkaar en wisselen we uit waar onze levens verder zijn gegaan. We praten en lachen en drinken koffie. Halen herinneringen op maar hebben het ook veel over wat ons leven zin geeft. Het is een gesprek met inhoud. Als ik haar vraag waarom ze contact met me heeft gezocht kijkt ze ernstig en zegt “omdat ik me jou altijd ben blijven herinneren, ook op een cruciaal moment in mijn loopbaan. Het moment dat ik mezelf afvroeg: blijft mijn team later aan mij denken? En zo ja, hoe?”