Als er één ding is waar ik me niet aan waag, zijn het goede voornemens. 

Het hoort niet bij mij om ver vooruit te kijken; liever laat ik me door het leven verrassen. En zie, mijn niet uitgesproken wens werd verhoord: daar verscheen Corona met alle onvoorspelbaarheid van dien. Veel mensen schijnen daar enorm onzeker van te worden in ons overgeorganiseerd landje. 

Het is niet zo eenvoudig om als niet-plannen makend mens door het leven te gaan. De standaard is dat je vooruit kijkt, doelen stelt en deze modieus verpakt in termen als SMART, KPI’s of nog erger. Vervolgens moeten deze doelen in actieplannen worden omgezet om ze daarna zo efficiënt mogelijk te realiseren, want de norm is om “meer te doen in minder tijd’. 

Je zou van minder overspannen raken. 

Ik word mijn hele werkzame leven raar aangekeken als ik vertel dat ik geen andere ambities heb dan te doen wat ik leuk vind (want miraculeus genoeg is de mens daar dan ook goed in), anderen te helpen en zelf zoveel mogelijk te leren in het leven. 

Ook in Corona leef ik mijn leven bij de dag. Ik had een ticket geboekt naar Bali om daar de hele maand januari te zijn maar om bekende redenen gaat dat niet door. Toch heeft mijn agenda zich voor komende maand meer dan gevuld. Er komen onverwachte schrijfopdrachten, mooie interviews en nieuwe coachvragen en ik heb er zin in. En Bali? Dat komt. Op een moment dat het goed is en kan. 

Ook de Volkskrant geeft me vanochtend gelijk  in een artikel over voorspellingen die nooit uit schijnen te komen. De vraag rijst waarom we nog zo dol zijn op voorspellingen en trendwatching. Als je niet precies weet hoe het leven loopt, blijf je flexibel, fris en open voor nieuwe mogelijkheden. Een gedegen voorbereiding wordt dan minder relevant en daarmee houd je veel tijd over voor genieten van het moment. 

Ik wens iedereen die lijdt onder strakke planningen een nieuw jaar toe met minder organiseren en meer bij het moment leven. 

Neem niet voor maar neem het nu. 

En ziet hoe goed het leven is.