Net als veel anderen heb ik gisteravond met verbijstering gekeken naar de brand in de Notre Dame. Na urenlang blussen lijkt de constructie gered, al is de schade enorm. Wat me trof was de ontzetting op de gezichten van de omstanders maar ook de veerkracht en eensgezindheid. Eensgezind om weer te herrijzen.

“De schatkamer van de Franse ziel”, zo wordt de kerk wel omschreven.

Ondanks de trieste aanleiding is het mooi om de parallel te trekken naar onszelf. Ook wij hebben onze persoonlijke schatkamer, gevuld met iconen van onze successen, trotse torenspitsen als uiting van kracht en onze vaardigheden en talenten zijn schitterend. Gebrandschilderde ramen zetten onze mooie eigenschappen liefdevol in het licht en relieken getuigen van soms pijnlijke lessen die we in het verleden hebben geleerd. Ook die pijnlijke lessen maken deel uit van onze schatkamer en zijn het waard om naar te kijken.

Hoe vaak gaan wij naar binnen in onze schatkamer? Hoe vaak staan wij stil bij al het moois waarmee we de wereld kleuren? Of zijn we vooral bezig een fraaie façade in stand te houden en kijken we naar wat er zich buiten afspeelt?

Als je je bewust bent van jouw schatten sta je zeker in het leven. Krachtig als een huis.

Laten we leren van de Notre Dame, en weten dat ook bij ons weleens de vlammen uitslaan. Maar net als zoals het stadswapen van Parijs zegt, fluctuat nec mergitur, schommelen we op de golven, maar gaan we niet onder.

P.S. Ga je mee schatgraven? In november organiseer ik een bezinningsreis naar Marokko. Zes dagen verblijven we in de prachtige bergen in de buurt van Marrakesh. Yoga, meditatie, wandelingen, groepsgesprekken en volop tijd voor jezelf. Toe aan rust reflectie? Kijk voor meer info