Mijn hoofd en lijf zitten nog vol met Nederlandse stress als ik land op de luchthaven van Marrakech. Ik ben onderweg naar een oase van rust in de prachtige bergen van Marokko en realiseer me hoe nodig dat voor mij is. We laten al snel de drukte van de luchthaven en de stad achter ons als de auto de bergen inrijdt en halverwege het Nationale Park Toubkal stil houdt. Hier is het aardedonker. We snuiven de frisse berglucht op en genieten van de overweldigende aanblik van honderden sterren en een glanzende witte maan aan de donkere hemel. Binnen brandt de open haard en we laten ons behaaglijk in de kleurige Marokkaanse kussens zakken met een glas warme gemberthee. 

Als ik de volgende morgen wakker word is mijn hoofd nog steeds een beetje onrustig. Alle acties uit Nederland poppen weer op. Gewoontegetrouw pak ik mijn iPhone om te checken of er berichten zijn, maar die geeft geen bereik. Dat is wel zo rustig. Ik laat de telefoon liggen, kleed me aan en loop het pad af naar het riviertje beneden.

Daar laat ik me zakken op een grote kei die al heerlijk verwarmd is door de ochtendzon. De vogels fluiten, het water stroomt krachtig langs mijn voeten en ik voel me langzaam rustig worden. Ik kijk naar het water dat langs de rotsblokken meandert en realiseer me ineens dat ook het leven net zo gaat. We willen graag alles onder controle hebben maar dingen gaan toch wel zoals ze gaan, net zoals dit water zijn weg zoekt naar het laagste punt. Alleen al die gedachte geeft enorm veel rust. 

Het lijkt alsof het stromende water ook alle oordelen in mijn hoofd meeneemt. En naarmate mijn hoofd leger wordt, staan mijn zintuigen steeds meer op scherp. Ik luister beter naar de geluiden van de vogels, voel de warmte van de zon op mijn gezicht en het glas vers citroensap met water dat Said me brengt, smaakt als een flute Moet et Chandon. Ik zit gewoon te zitten op die warme steen, kijk, luister en voel me rustig en tevreden.

Zonder afleiding kom ik dichter bij mezelf. Ik weet ineens welke richting ik moet inslaan met mijn werk, iets waar ik thuis al maanden mee in mijn hoofd zat. Dit is een ideale plek om alles door te laten stromen, lijkt wel. 

Er is hier geen afleiding, geen tv, geen chocola zoals thuis, maar wel een keur aan vers fruit, dadels en vijgen. Er is geen wijn maar verse kruidenthee die we de hele dag door geserveerd krijgen. Ik zit hier niet met opgetrokken schouders voor een computer maar maak lange wandelingen in de prachtige kleurrijke natuur en geniet van voetenmassages bij de rivier. Er zijn hier geen winkeltochtjes waarin ik achteloos te veel spullen koop maar wel waardevolle gesprekken met anderen die ergens over gaan. Iedereen is hier met zijn of haar eigen verhaal en iedereen heeft baat bij de rust van deze plek.

Er is hier leegte die gelijk staat aan ruimte. Ruimte die gevuld wordt met kracht. Kracht die we zo nodig hebben om ons staande te houden in de hectiek en keuzes van alledag.

Omdat ik iedereen deze kracht gun, organiseer ik samen met Marijn Jansen in november een bezinningsreis naar deze prachtige plek in Marokko. Ga je mee? Klik hier voor meer informatie.