Een samenleving waarin niemand angst kent of schaarste, ieder kind moeiteloos een VWO diploma haalt en mensen zonder pijn of ziekte in alle tevredenheid 95 worden. Zo'n maakbare samenleving is een utopie, niet haalbaar en bovendien kun je vraagtekens zetten bij de wenselijkheid.

Er is namelijk veel te zeggen voor imperfectie. Zo leren we vooral van dingen die misgaan. We leren ook door te accepteren dat sommige dingen nou eenmaal niet gaan lukken in dit leven. En dat niet alles gladgestreken kan worden. We leren soms intens te leven in een periode waarin het leven niet vanzelfsprekend is. 

In dat kader las ik onlangs met bewondering het verhaal van Hendrine (32) in de krant. Op de foto bij het artikel poseert ze stralend met haar zoontje Victor. De liefde en vreugde bij beiden is zichtbaar. In het artikel vertelt ze over de beslissing om hun zoontje toch geboren te laten worden, ondanks het prenataal aangetoonde syndroom van Down en alle risico's die het ziekenhuis meegaf aan het toekomstige ouderpaar. Victor zou een serieus zorgenkind worden. 

De ouders kozen er desondanks voor om de zwangerschap niet af te breken en hun kindje te accepteren zoals hij is. Hendrine geniet inmiddels met volle teugen van Victor, juist omdat hij "niet perfect" is. Zo kan Victor weliswaar nog niet praten, maar wel op een diep, betekenisvol niveau communiceren met gebaren. "Doordat ik niks van hem verwacht, verrast hij me, bijvoorbeeld door opeens zijn hele bord zelf leeg te eten, door bijna vanuit het niets te gaan lopen. Wel op zijn manier: zijwaarts." 

Voor Hendrine is de maakbare samenleving een schokkende gedachte en die mening deel ik. "Ik geloof niet dat wij kunnen overleven in een maatschappij waarin iedereen hetzelfde is. Of je nu een arm mist, mentaal langzaam bent of op een andere manier anders bent, je hebt iets bij te dragen aan deze samenleving. Victor laat zien hoe je zonder oordeel naar elkaar kunt kijken, zonder verwachtingen, alleen in het hier en nu." 

"In deze maatschappij stoom je je kind klaar om later te gaan schitteren, op een economische manier. Maar kijk je naar Victor, dan kijk je naar een acceptatie van het zijn, niet naar waar je heen gaat. Ook dat heeft een maatschappij nodig."

Voor mij is Hendrine een lichtend voorbeeld. Ze zet mij aan het denken .. accepteren van het 'zijn'.. doe ik dat? En jij? En welke 'zorgenkindjes' kun jij loslaten?

P.S. voel je dat je nog wel een weg te gaan hebt in loslaten en acceptatie? Tijdens onze retraite in Marokko (10-16 november 2019) gaan we volledig terug in het 'zijn'. Meer info: kijk op de pagina Bezinningsreis Marokko.