Januari, de maand van brrr en weerzin. De feestdagen weer voorbij (en nee, ik geloof de mensen niet die monter roepen dat het heerlijk is om weer in het 'gewone ritme' te zitten), loerende griep, veel te lange en drukke nieuwjaarsrecepties, gure dagen zonder zonlicht en het ergste van al: de goede voornemens die zo zelden worden waargemaakt. 

Mijn hele leven lang maak ik al geen goede voornemens. Ik ben meer van de reflectie. Maar toch, voor de blijmoedigen die wel graag iets willen veranderen in 2018: ik snap jullie wel. Al die lege vakjes in de agenda versterken het verlangen om in elk geval één klein dingetje anders te doen dit jaar. En je daaraan te houden.

Wat ik zelf zou willen doen? Ik zou de hoofdpersoon in de 59th Street Bridge Song van Paul Simon willen zijn. Voor wie niet meteen een bel rinkelt; deze song begint met de alleszeggende woorden "Slow down, you move too fast. You got to make the morning last.. ". 

Ha! Dat wil ik. Lange ochtenden. Geen uren meer die door je handen glijden maar effectieve dagen waarin je aan het eind tevreden naar de afgestreepte to-do lijst kan kijken. 
 
In dit voornemen zit ik in 2018 dus zonder stress achter mijn bureau. Werk geconcentreerd drie kwartier door. Dan sta ik resoluut op, rek me uit, doe een paar ontspanningsoefeningen, adem een paar keer goed in en uit, drink een glas water en ga weer verfrist door met mijn werk.

In 2017 zag je mij tussen de middag snel een boterham wegkauwen terwijl mijn ogen nog steeds op het scherm waren gericht.  Of erger, ik vergat helemaal te eten. Ik greep regelmatig mijn telefoon om rusteloos berichten te checken. Ik holde gehaast van afspraak naar afspraak. En aan het eind van een werkdag zonder pauzes kwam ik als een leeggelopen ballon thuis. Dat gaat dus niet meer gebeuren.
 
In mijn selectieve geheugen komt ineens een paginagroot artikel in NRC naar boven van enkele maanden geleden. Daarin stond zwart-op-wit dat te lang doorwerken zwaar ineffectief is. Het blijkt wetenschappelijk bewezen dat je na het nemen van micropauzes geconcentreerder kunt doorwerken. Onze hersenen hebben een aandachtsspanne van gemiddeld veertig minuten. Daarna schakelt het brein een tandje terug en verliezen we focus. Met een korte pauze resetten we onze hersenen waarna we weer fris kunnen doorwerken.
 
We winnen dus effectiviteit op de korte termijn, maar ook op langere termijn is het nemen van micropauzes gunstig. We kunnen er zo maar een burn-out, die gemiddeld negen maanden schijnt te duren en bedrijven per persoon € 122.000 kost, mee voorkomen. Maar, zo vervolgt de neurowetenschapper in het artikel op strenge toon, een micropauze mogen we niet gebruiken om onze telefoon te grijpen om Facebook, whatsapp of andere sociale media te checken. Dat geeft onze hersenen namelijk geen rust. 
 
Tijd om een escape in te zetten voordat het te laat is. 2018 is het jaar van verandering. Maar hoe?
 
Het antwoord blijkt simpel: zo min mogelijk. In elk geval met ons hoofd. Even lopen, het liefst buiten en bij voorkeur ergens waar bomen staan en in elk geval de suggestie van natuur wordt gewekt. En als dat te omslachtig of tijdrovend is, schijnt een rondje om het gebouw ook te werken. Bewust ademen en net als in de song de bloemen zien groeien. Feelin' groovy.

Zo moeilijk kan het toch niet zijn. 
Ik denk dat ik de timer op mijn iPhone maar op 40 minuten ga zetten. Je moet ergens beginnen.